Αρχείο ετικέτας στρατός

Ένας τρομο-ιός απλώνεται στον πλανήτη

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε στις 26 Μαρτίου και περιγράφει την κατάσταση στην Ιταλία και ειδικότερα στην περιοχή της Τοσκάνης υπό το καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας που έχει επιβληθεί με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού. Η σκλήρυνση της απαγόρευσης κυκλοφορίας έρχεται κάθε μέρα πιο κοντά και εδώ, ακολουθώντας κατά γράμμα την πολιτική που έχει ήδη επιβληθεί στην Ιταλία, στην Ισπανία αλλά και σε άλλες χώρες. Ας σταθούμε στο κείμενο της συντρόφισσας και ιδιαίτερα στον επίλογό της: “…να ανοίξουμε σύντομα μια βαθιά συζήτηση για τον καπιταλισμό, τη διαχείριση των φυσικών πόρων και την εξουσία”.

Την ευχαριστούμε που το μοιράστηκε μαζί μας. 

26 Μαρτίου 2019

Εδώ στην Τοσκάνη είναι η 16η ημέρα των περιοριστικών μέτρων. Είναι αρκετά δύσκολο να περιγραφεί η κατάσταση, χθες εκδόθηκε ένα νέο διάταγμα: Από 400 έως 4000 ευρώ διοικητικό πρόστιμο για άτομα που πιάνονται έξω από τα σπίτια τους χωρίς λόγο. Επίσης, το περπάτημα και το τρέξιμο απαγορεύονται.

Οι δρόμοι είναι άδειοι, στη διάρκεια της ημέρας υπάρχουν μεγάλες ουρές έξω από τα σούπερ μάρκετ, τα αρτοποιεία, τα καταστήματα καπνού, απόσταση ασφαλείας ενός μέτρου, μάσκες και γάντια, σχεδόν κανείς δεν μιλάει με κανέναν.

Πριν ένα μήνα, διαγνώσθηκε ο πρώτος Ιταλός ασθενής 0. Παρακάτω είναι ένα μικρό χρονολόγιο με πληροφορίες που άντλησα από την καθεστωτική εφημερίδα Il sole 24 ore.

21 Φεβρουαρίου – Αμέσως μετά τα μεσάνυχτα, ο υπεύθυνος για την Πρόνοια στη Λομβαρδία ανακοινώνει ότι υπάρχει ένας άνδρας 38 χρονών θετικός στον Covid-19 και νοσηλεύεται στο Lodi. Στη διάρκεια της ημέρας τα κρούσματα αυξήθηκαν σε 15 στη Λομβαρδία. Την ίδια μέρα ακόμη ένα κρούσμα ανακαλύφθηκε κοντά στην Πάντοβα. Στο Βένετο, ένας άνδρας 78 ετών, πεθαίνει από τον Covid-19.

22 Φεβρουαρίου – Ο αριθμός των κρουσμάτων ανεβαίνει και η κυβέρνηση εκδίδει διάταγμα για «ειδικά μέτρα» για να αναχαιτιστεί ο ιός. Τα ειδικά μέτρα ισχύουν μόνο στην περιοχή όπου ο Covid-19 έχει εξαπλωθεί και απαγορεύεται κόσμος να εισέλθει ή να εγκαταλείψει τις περιοχές αυτές, κλείνουν τα καταστήματα, τα σχολεία και τα μουσεία.

25 Φεβρουαρίου – Τα κρούσματα αυξάνονται σε 328 και εξαπλώνονται και σε άλλες περιοχές, 11 άνθρωποι πεθαίνουν. Η κυβέρνηση επεκτείνει τα μέτρα σε ακόμη 11 πόλεις.

4 Μαρτίου – Οι νεκροί φτάνουν περίπου τους 100 και ο πρωθυπουργός Conte υπογράφει νέο διάταγμα κλείνοντας σχολεία και πανεπιστήμια μέχρι τις 15 Μαρτίου. Επίσης στα περιοριστικά μέτρα συμπεριλαμβάνονται θέατρα, σινεμά και όλες οι δημόσιες εκδηλώσεις στις οποίες δεν διασφαλίζεται η απόσταση ασφαλείας του ενός μέτρου.

7 Μαρτίου – Ένα άλλο διάταγμα εκδίδεται, απαγορεύει οποιαδήποτε μετακίνηση στη Λομβαρδία και σε άλλες 14 επαρχίες. Τη νύχτα πλήθος κόσμου μετακινείτε από τις πόλεις του Βορρά προς το Νότο χρησιμοποιώντας κυρίως τα τρένα ως μέσα μεταφοράς.

11 Μαρτίου – Ακόμη ένα νέο διάταγμα με το σλόγκαν «Μένω σπίτι» επεκτείνεται σε όλη την Ιταλία, το διάταγμα έχει εφαρμογή στις κόκκινες ζώνες (οι περιοχές που πρωτοεμφανίστηκαν τα κρούσματα)

(Αλλά περιέργως τα εργοστάσια και τα εμπορικά κέντρα συνεχίζουν να λειτουργούν…).

13 Μαρτίου – Οι νεκροί είναι πάνω από 1000, τα κρούσματα περίπου 13000.

18 Μαρτίου – Στο Μπέργκαμο δεν υπάρχει χώρος στο νεκροταφείο, φορτηγά του στρατού μεταφέρουν φέρετρα σε άλλες περιοχές. Η κυβέρνηση ανακοινώνει νέο διάταγμα με τίτλο «Θεραπεύουμε την Ιταλία» για οικονομική βοήθεια για εργαζόμενους και οικογένειες.

20 Μαρτίου –  Οι νεκροί είναι 4032 και τα κρούσματα 37000.

23 Μαρτίου – Τελευταίο διάταγμα, πολλά εργοστάσια που θεωρούνται ότι δεν είναι απαραίτητα αναγκάζονται να κλείσουν.

400 έως 4000 ευρώ διοικητικό πρόστιμο για άτομα που εντοπίζονται έξω από τα σπίτια τους χωρίς λόγο. Κάθε πόλη έχει τη δυνατότητα να επιβάλει σκληρότερα μέτρα. Στη Σαρδηνία έχει απαγορευθεί στους γιατρούς να δίνουν συνεντεύξεις για τον Covid-19.

Σήμερα, 26 Μαρτίου, ο αριθμός των κρουσμάτων και των νεκρών συνεχίζει να αυξάνεται.

Ακόμη κάποια γεγονότα με τυχαία σειρά:

Τη 2η εβδομάδα του Μαρτίου σε πολλές φυλακές έγιναν εξεγέρσεις εξαιτίας των νέων περιοριστικών μέτρων που επιβλήθηκαν στους φυλακισμένους. 14 άνθρωποι πέθαναν, αρκετοί, σύμφωνα με καθεστωτικές πηγές, από υπερβολική δόση φαρμάκων τα οποία πήραν από το φαρμακείο της φυλακής…

Στη Φλωρεντία κατασκευάζεται το «Χωριό της καραντίνας»: ένα χωριό αποτελούμενο από κοντέινερ όπου άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι μπορούν να μείνουν εκεί κατά τη διάρκεια της 14ημερης καραντίνας. Μοιάζει πραγματικά απαίσιο.

Drones που ανήκουν στην κυβέρνηση χρησιμοποιούνται με σκοπό να ελέγχουν τις κινήσεις των ανθρώπων (νομίζω ότι είναι πολύ λίγα αλλά είναι τόσο φουτουριστικό). . Ο στρατός φυσικά είναι ο πρωταγωνιστής αυτή τη στιγμή, ελέγχοντας ανθρώπους στους δρόμους (τελικά έχουν κάτι να κάνουν! Υποθέτω επίσης ότι μαθαίνουν να διαβάζουν καθώς πρέπει να ελέγχουν την βεβαίωση που πρέπει να έχουμε μαζί μας για να εξηγήσουμε γιατί δεν είμαστε στο σπίτι).

Πολλοί εργάτες έχασαν τις δουλειές τους και δεν έχουν ιδέα για το πώς θα επιβιώσουν τους επόμενους μήνες (στη Φλωρεντία μεγάλο ποσοστό των ντόπιων εργάζονται στον τουρισμό).

Έχουν γίνει πολλές απεργίες τις τελευταίες εβδομάδες στα εργοστάσια, οι εργάτες δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί η κυβέρνηση θεωρεί ότι έχουν ανοσία στον ιό.

Το ίδιο συνέβη και με τις/ους εργαζόμενες/ους στην καθαριότητα στα νοσοκομεία στους οποίους τα αφεντικά τους δεν τους παρείχαν κανένα μέσο προστασίας.

Γενικά, είναι δύσκολο να βρεθούν μάσκες στα καταστήματα, πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να φτιάξουν χειροποίητες μάσκες με βαμβάκι ή κερωμένο χαρτί. Τα απολυμαντικά εξαφανίστηκαν από τα ράφια των καταστημάτων την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου με το πρώτο κύμα τρελών αγορών στα σούπερ μάρκετ. Την περασμένη εβδομάδα στη Ρώμη, μερικά φαρμακεία δέχτηκαν επίθεση το βράδυ.

Ένα πολύ τρομακτικό φαινόμενο εξαπλώνεται πολύ γρήγορα, μερικοί φίλοι το ονόμασαν «αστυνομο-ιό”: Άνθρωποι φωνάζουν από τα παράθυρα σε άλλους ανθρώπους που περπατάνε χέρι-χέρι «φονιάδες» ή καταγγέλλουν τους γείτονές τους ως «μολυσμένους» στις αρχές επειδή μπορεί να έβηξαν μια φορά.

Τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης  αυξάνουν την παράνοια καθημερινά, διαδίδοντας μόνο επιφανειακά νέα και αριθμούς. Ο αριθμός των περιπτώσεων ενδοοικογενειακής βίας, των διανοητικών ταραχών και των αυτοκτονιών αυξάνεται.

Το υστερικό σύνθημα “andrà tutto bene” (όλα θα πάνε καλά) απλώνεται γύρω από τη χώρα περιτριγυρισμένο από ουράνια τόξα ζωγραφισμένα από παιδιά τα οποία είναι κλεισμένα πάνω από δύο εβδομάδες στα διαμερίσματά τους.

Είναι σαφές ότι η ιταλική κυβέρνηση αντιμετώπισε πολύ άσχημα αυτή την κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάποιοι μιλούν για “Strage di stato” (Κρατική σφαγή, ο ίδιος όρος που χρησιμοποιήθηκε για την Piazza Fontana το 1969) και νομίζω ότι είναι σωστό. Νομίζω ότι πρέπει να φρενάρουμε αυτό το κλίμα αναμονής και να ανοίξουμε σύντομα μια βαθιά συζήτηση για τον καπιταλισμό, την διαχείριση των φυσικών πόρων και την εξουσία.

Ο Πρόεδρος της δημοκρατίας ήδη είπε: «Θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι όπως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο», μετάφραση: «Θα πρέπει να δώσουμε τον κώλο μας για να σώσουμε την οικονομία», για να συνεχίσουν να πλουτίζουν οι πλούσιοι και να εκμεταλλεύονται τους εκμεταλλευόμενους  ακόμη περισσότερο από πριν. Για να μην μιλήσουμε για την αύξηση του ελέγχου και την οικολογική κρίση.

Είναι ξεκάθαρο ότι όλα θα πάνε καλά, όμως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν…

Ιταλία, Τοσκάνη 2020

 

 

Κείμενο – γράμμα φίλης που ζει στην Καταλονία προς τις συναδέλφισσές της, δασκάλες σε ένα μικρό δημοτικό σχολείο

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα γράμμα φίλης που ζει στην Καταλονία προς τις συναδέλφισσές της, δασκάλες σε ένα μικρό δημοτικό σχολείο.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’ αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’ όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τους λαούς, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος – ξέρει – ποιού – άόρατου – θανατηφόρου – κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’ όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ: ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’ αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Αρετή.