Αρχείο ετικέτας Ευτοπική βιβλιοθήκη

Bazaar βιβλίου οικονομικής ενίσχυσης της Ευτοπικής Βιβλιοθήκης

Σάββατο 21 Δεκέμβρη 2019 ~ 12 – 5 μμ
Θηβών 353, β’ όροφος – πλησίον ΜΕΤΡΟ Αιγάλεω

Ευτοπική Βιβλιοθήκη

Μαύρες Κόκκινες Σελίδες 2019, 17/12 – 17:00

Κινηματικά Εκδοτικά Εγχειρήματα | Οι Μαύρες Κόκκινες Σελίδες
θα πραγματοποιηθούν για 9η χρονιά την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019, από τις 5μμ, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής.

Συμμετοχικό σεμινάριο στην Ευτοπική Βιβλιοθήκη

Το Σάββατο 7 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθεί στην Ευτοπική Βιβλιοθήκη [Θηβών 353, Αιγάλεω (2ος όροφος), πλησίον σταθμού μετρό Αιγάλεω] ένα συμμετοχικό σεμινάριο.
Το σεμινάριο θα πραγματοποιηθεί από τις 3μ.μ. έως τις 8μ.μ., θα είναι στην αγγλική γλώσσα και με δηλώσεις συμμετοχής (έως 20 άτομα).
Όσες/οι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή μέχρι την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου είτε στέλνοντας email στο eutopic.library@espiv.net είτε στέλνοντας μήνυμα στη σελίδα της Ευτοπικής Βιβλιοθήκης στο Facebook.
Δεν υπάρχει κόστος συμμετοχής και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Ακολουθεί η περιγραφή του σεμιναρίου στα ελληνικά [για αγγλικά δείτε παρακάτω – English below].

*Από το 2008, για πολλούς αναρχικούς / αυτονομιστές / αντιεξουσιαστές σε όλο τον κόσμο, η «Ελλάδα» έχει γίνει σημείο αναφοράς για την τολμηρή, μαχητική εξέγερση, αλλά και για πολλά προτάγματα αλληλεγγύης σχετικά με τη λιτότητα και το προσφυγικό. Παρ’όλα αυτά, μας έχει πιάσει μια αίσθηση απελπισίας λόγω των τρομερών εμποδίων του φασισμού και της οικολογικής καταστροφής. Δεν είναι μικρό πράγμα π.χ. να τερματιστεί ο καπιταλισμός μέσα στην επόμενη δεκαετία, προκειμένου να αποτραπούν οι καταστροφικές κλιματικές αλλαγές. Πώς μπορούμε να βασιστούμε στη δύναμη των προσπαθειών αντίστασης  και ταυτόχρονα να προκαλούμε τον εαυτό μας να σκέφτεται και να ενεργεί με μεγαλύτερη φαντασία και δημιουργικότητα; Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε πέρα από μια πολιτική αντίδρασης προς μια πολιτική ανοικοδόμησης, επεκτείνοντας τις υπάρχουσες απελευθερωτικές υποσχέσεις στο εδώ και τώρα;

Λάβετε μέρος σε ένα συμμετοχικό σεμινάριο με τον Παύλο Σταυρόπουλο και την Cindy Milstein  που θα διερευνήσει την «προεικονιστική πολιτική»: μορφές κοινωνικών σχέσεων και κοινωνικής οργάνωσης στις οποίες «επιδιώκουμε να δράσουμε σαν να είμαστε ελεύθεροι, διότι έτσι αρχίζουμε να είμαστε ελεύθεροι» όπως λέει ο Carlos Taibo στό βιβλίο του “ Να ξανασκεφτούμε την αναρχία.” Θα συζητήσουμε την καλλιέργεια κοινοτήτων συλλογικής φροντίδας – που βασίζονται σε δεοντολογικές πρακτικές όπως η αλληλεγγύη, η αμοιβαία βοήθεια και η αξιοπρέπεια καθώς και η φροντίδα και η αγάπη. Θα δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο, μέσα από έναν κοινωνικό οικολογικό και queer αναρχά-φεμινιστικό φακό, για το τι μπορεί να είναι μια προεικονιστική πολιτική και στη συνέχεια θα εξετάσουμε ιστορικά και σύγχρονα παραδείγματα ριζοσπαστικών συνεταιρισμών, πρακτικών ανάληψης ευθυνών και λαϊκών συνελεύσεων, μεταξύ άλλων. Μετά, θα συζητήσουμε στρατηγικά και κριτικά για το πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά, ειδικά μέσα στο τρέχον κλίμα και συνθήκες.

Participatory workshop at the Eutopian Library.

A participatory workshop will be held on Saturday 7 December at the Eutopian Library [Thivon 353, Aigaleo (2nd floor), near the Aigaleo metro station].
The workshop will take place from 3pm till 8pm, will be in English and with entries (up to 20 people).
Anyone interested in joining can apply by Thursday 5 December either by email eutopic.library@espiv.net or by sending a message on the Eutopian Library Facebook page.
There is no cost to participate and priority will be respected.

Below is following a description of the workshop in English.

*Prefiguring Possibility out of the Ruins

Since 2008 in particular, for many anarchists/autonomists/antiauthoritarians around the globe, “Greece” has become shorthand for bold, militant rebellion, but also numerous solidarity projects around austerity and refugees. Yet a sense of despair has taken hold in the face of the formidable obstacles of fascism and ecocide. It is no small task to, for instance, end capitalism within the next decade in order to stave off catastrophic climate shifts. How might we build on the strengths of resistance efforts, and yet challenge ourselves to think and act more imaginatively? How might we move beyond a politics of reaction toward a politics of reconstruction, drawing out actually existing liberatory promises in the here and now?

Join Pavlos Stavropoulos and Cindy Milstein for a participatory workshop exploring “prefigurative politics”: forms of social relations and social organization in which we “seek to act as if we are free because, in so doing, we begin to be so,” to quote Carlos Taibo from his book Rethinking Anarchism. We will discuss cultivating communities of collective care—premised on ethical practices such as solidarity, mutual aid and dignity as well as care and love. We will lay out a frame, through a social ecological and queer anarcha-feminist lens, for what prefigurative politics can be, and then look at historical and contemporary examples of radical cooperatives, practices of accountability, and neighborhood assemblies, among others. From there, we’ll critically strategize about how we can move forward, especially within the current climate and conditions here.

Ευτοπική Βιβλιοθήκη

Εκδήλωση – Συζήτηση για το Νοέμβρη του ’73, Κυριακή 1η Δεκέμβρη – 6μμ – Αιγάλεω

Θα μιλήσουν σύντροφοι που έζησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου

** στην αρχή της εκδήλωσης θα προβληθεί βίντεο με τίτλο:

“Το αυθεντικό ντοκουμέντο με την Εξέγερση του ’73 χωρίς επεξεργασία ήχου και εικόνας”

Διάρκεια: 00:31:51 min

 Κυριακή 1 Δεκέμβρη 2019, 6 μ.μ.

 Αιγάλεω, Ευτοπική Βιβλιοθήκη

 

“ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΡΗΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ”, άρθρο της Brigitte Vasallo για την Καταλονία


Αυτές τις μέρες έχω καρφωμένο στο μυαλό μου εκείνο το τραγουδάκι που μας
μαθαίνανε μικρά στις κατασκηνώσεις “είμαστε ειρηνικοί άνθρωποι και δεν μας
αρέσει να φωνάζουμε”, και που το τραγουδούσαμε ανεβάζοντας τον τόνο της
φωνής μέχρι που τελικά ξεφωνίζαμε. Ήμασταν πιτσιρίκια αλλά ήδη
καταλαβαίναμε *πως το να είναι κάποιος ειρηνικός άνθρωπος και το να φωνάζει
είναι κάτι απόλυτα συμβατό*. Στην τελική, είναι συμβατό το να φωνάζεις και
να μην σ’αρέσει να το κάνεις. Και καταλαβαίναμε πως υπήρχε μια διαφορά
ανάμεσα στο να είσαι ειρηνικός και το να βρίσκεσαι ανυπεράσπιστος. Ή
ανάμεσα στο να είσαι ειρηνικός και το να είσαι πειθήνιος, και να σιωπάς.
Αυτές τις αποχρώσεις, που, κοίτα να δεις, φαίνεται πως χάνουμε όταν
φτάνουμε στην ενηλικίωση.

Κάθε φορά που λέμε πως “ο καταλανικός λαός είναι από τη φύση του ειρηνικός”
διαπράτουμε ένα μικρό -ακούσιο;- έγκλημα. Αφενός, επειδή, αν διαβεβαιώνουμε
πως ένας οποιοσδήποτε λαός είναι ειρηνικός, μάλλον σε κάποιο νοητικό
συρταράκι μας έχουμε φυλαγμένη την ιδέα πως υπάρχουν βίαιοι λαοί. Και η
επόμενη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό, είναι σίγουρα ρατσιστική. Αλλά,
εκτός από το ότι αυτή η ουσιοκρατική ιδέα για τους λαούς είναι επικίνδυνη, *το
φαντασιακό μιας ειδυλλιακής, βουκολικής Καταλονίας είναι μια πρόσφατη και
ιδιοτελής εφεύρεση, *απόγονος κατά βάση της Μεταπολίτευσης, που έχει
ηθελημένα σβήσει σταδιακά την εργατική μνήμη και την αναρχική μνήμη από το
συλλογικό φαντασιακό. Στην Καταλονία έχουν υπάρξει τα πάντα: βόμβες στην
Όπερα, ο δολοφόνος του Τρότσκι, η Τραγική Εβδομάδα (1909, με τη μεγάλη
απεργία που κατέστειλε βίαια η κυβέρνηση, με πάνω από 100 νεκρούς), καθώς
και ιστορικές απεργίες όπως της Siemens και Elsa στην μητροπολιτική περιοχή
της Βαρκελώνης τις δεκαετίες του 60 και του 70, τον 20ο αιώνα, των οποίων
-παρεμπιπτόντως- ηγήθηκαν οι τσαρνέγος (ισπανοί εσωτερικοί μετανάστες στην
Καταλονία), επιτρέψτε μου την σημείωση, γιατί φαίνεται πως το μόνο που
έχουμε συνεισφέρει στον τόπο είναι η κακή προφορά μας στα καταλανικά…

Η Καταλονία, λοιπόν, έχει υπάρξει πάντα αρκετά ανυπότακτη κι αυτό θα έπρεπε
να μας γεμίζει περηφάνια. Από την άλλη, ο φεμινισμός -που τον αναφέρουμε
συχνά αλλά τον γνωρίζουμε ελάχιστα- μας έχει μάθει πως *η βία δεν είναι
μόνο μια γροθιά, αλλά μια σειρά πραγμάτων που τοποθετούνται σε διαφορετικά
και ταυτόχρονα πλαίσια, *και κυρίως πως δεν είναι το ίδιο η βίαιη επίθεση
και η άμυνα, και πως έχουμε το δικαίωμα να αμυνόμαστε.

‘Ετσι, *τα οδοφράγματα δεν μπορούν να ερμηνευτούν με απομονωμένο ή
κομπλεξαρισμένο τρόπο. *Δεν έχουμε ανάγκη να έρθουν κάποιοι απ’έξω για να
ανάψουν φωτιές, έλεος πια! Οι καταλανοί και οι καταλανές ξέρουμε να το
κάνουμε μια χαρά. Υπάρχει μια θηριώδης κρατική βία στην αστυνομική δράση,
και επιπλέον υπάρχει μια πρόσθετη συμβολική βία στο γεγονός ότι η
καταλανική αστυνομία επιτίθεται ενάντια στους ανθρώπους. Τους “δικούς της”
ανθρώπους. Υπάρχει βία στον τύπο, συμβολική και δομική, όταν θέτουν εκτός
νόμου τις διαδηλώσεις, τα επεισόδια, τη νεολαία (και μέσω δηλώσεων
πολιτικών διαφόρων κομμάτων), και μια τεράστια λίστα αδικιών και προσβολών,
που συμπεριλαμβάνει, νομίζω και μια απογοήτευση για το σύστημα, που δεν
μπορούμε να αγνοήσουμε έτσι εύκολα.

Δεν ξέρω αν το κάψιμο κάδων απορριμάτων είναι κάτι στρατηγικά καλό. Αλλά
πιστεύω πως *οι άνθρωποι στην Καταλονία έχουν φερθεί πολύ καλά, έχουν
υπακούσει για πολύ καιρό τους πολιτικούς-στρατηγούς της χώρας και η
απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη.

*Επίσης πιστεύω πως έχουμε πια κουραστεί, εγώ τουλάχιστον, από την ντόπια
χαζομελοδραματική επικοινωνιακή πολιτική,
από το να παίζουν με ουσιοκρατικές ταυτότητες, με το ρομαντικό του
πράγματος, αντί να μιλήσουν καθαρά και να πούνε: κοιτάξτε, στρατηγικά αυτό
το πράγμα δεν μας βοηθάει! Προσωπικά, δεν μπορώ να δω άλλα καλέσματα για
κινητοποιήσεις γεμάτα emoticons και φράσεις τύπου “Η περιπέτεια ξεκινάει!”.
Μπορεί να φταίω εγώ, αλλά δεν μπορώ.

Η αίσθησή μου αυτές τις μέρες είναι πως η *Καταλονία της Αναγέννησης,
*με τα ποιητικά φεστιβάλ και την παραδοσιακή ισπανόφιλη αστική τάξη, με τα
τυποποιημένα σωστά καταλανικά, το ρατσισμό και τον φιλοευρωπαϊσμό της *βρέθηκε
αντιμέτωπη με την άγρια Καταλονία του εργατικού κινήματος και των κυριών*,
εκείνων των γυναικών που λέμε θείτσες και που όταν λένε “φτάνει”, σημαίνει
“φτάνει, μέχρι εδώ”. Αυτή την Καταλονία που αγαπάω πολύ.

Και που νόμιζα πως την είχαν συντρίψει, αλλά όχι: κι εγώ την είχα υποτιμήσει.

****

ΠΡΟΣΕΧΩΣ – θα επανεκδοθεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων η μπροσούρα μας
Μοβ σειρά 1: #Occupy Love – Δίκτυα αισθημάτων και επαναστάσεις

Ευτοπική Βιβλιοθήκη