Αρχείο ετικέτας βιβλίο

Bazaar βιβλίου οικονομικής ενίσχυσης της Ευτοπικής Βιβλιοθήκης

Σάββατο 21 Δεκέμβρη 2019 ~ 12 – 5 μμ
Θηβών 353, β’ όροφος – πλησίον ΜΕΤΡΟ Αιγάλεω

Ευτοπική Βιβλιοθήκη

“ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΙΡΗΝΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ”, άρθρο της Brigitte Vasallo για την Καταλονία


Αυτές τις μέρες έχω καρφωμένο στο μυαλό μου εκείνο το τραγουδάκι που μας
μαθαίνανε μικρά στις κατασκηνώσεις “είμαστε ειρηνικοί άνθρωποι και δεν μας
αρέσει να φωνάζουμε”, και που το τραγουδούσαμε ανεβάζοντας τον τόνο της
φωνής μέχρι που τελικά ξεφωνίζαμε. Ήμασταν πιτσιρίκια αλλά ήδη
καταλαβαίναμε *πως το να είναι κάποιος ειρηνικός άνθρωπος και το να φωνάζει
είναι κάτι απόλυτα συμβατό*. Στην τελική, είναι συμβατό το να φωνάζεις και
να μην σ’αρέσει να το κάνεις. Και καταλαβαίναμε πως υπήρχε μια διαφορά
ανάμεσα στο να είσαι ειρηνικός και το να βρίσκεσαι ανυπεράσπιστος. Ή
ανάμεσα στο να είσαι ειρηνικός και το να είσαι πειθήνιος, και να σιωπάς.
Αυτές τις αποχρώσεις, που, κοίτα να δεις, φαίνεται πως χάνουμε όταν
φτάνουμε στην ενηλικίωση.

Κάθε φορά που λέμε πως “ο καταλανικός λαός είναι από τη φύση του ειρηνικός”
διαπράτουμε ένα μικρό -ακούσιο;- έγκλημα. Αφενός, επειδή, αν διαβεβαιώνουμε
πως ένας οποιοσδήποτε λαός είναι ειρηνικός, μάλλον σε κάποιο νοητικό
συρταράκι μας έχουμε φυλαγμένη την ιδέα πως υπάρχουν βίαιοι λαοί. Και η
επόμενη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό, είναι σίγουρα ρατσιστική. Αλλά,
εκτός από το ότι αυτή η ουσιοκρατική ιδέα για τους λαούς είναι επικίνδυνη, *το
φαντασιακό μιας ειδυλλιακής, βουκολικής Καταλονίας είναι μια πρόσφατη και
ιδιοτελής εφεύρεση, *απόγονος κατά βάση της Μεταπολίτευσης, που έχει
ηθελημένα σβήσει σταδιακά την εργατική μνήμη και την αναρχική μνήμη από το
συλλογικό φαντασιακό. Στην Καταλονία έχουν υπάρξει τα πάντα: βόμβες στην
Όπερα, ο δολοφόνος του Τρότσκι, η Τραγική Εβδομάδα (1909, με τη μεγάλη
απεργία που κατέστειλε βίαια η κυβέρνηση, με πάνω από 100 νεκρούς), καθώς
και ιστορικές απεργίες όπως της Siemens και Elsa στην μητροπολιτική περιοχή
της Βαρκελώνης τις δεκαετίες του 60 και του 70, τον 20ο αιώνα, των οποίων
-παρεμπιπτόντως- ηγήθηκαν οι τσαρνέγος (ισπανοί εσωτερικοί μετανάστες στην
Καταλονία), επιτρέψτε μου την σημείωση, γιατί φαίνεται πως το μόνο που
έχουμε συνεισφέρει στον τόπο είναι η κακή προφορά μας στα καταλανικά…

Η Καταλονία, λοιπόν, έχει υπάρξει πάντα αρκετά ανυπότακτη κι αυτό θα έπρεπε
να μας γεμίζει περηφάνια. Από την άλλη, ο φεμινισμός -που τον αναφέρουμε
συχνά αλλά τον γνωρίζουμε ελάχιστα- μας έχει μάθει πως *η βία δεν είναι
μόνο μια γροθιά, αλλά μια σειρά πραγμάτων που τοποθετούνται σε διαφορετικά
και ταυτόχρονα πλαίσια, *και κυρίως πως δεν είναι το ίδιο η βίαιη επίθεση
και η άμυνα, και πως έχουμε το δικαίωμα να αμυνόμαστε.

‘Ετσι, *τα οδοφράγματα δεν μπορούν να ερμηνευτούν με απομονωμένο ή
κομπλεξαρισμένο τρόπο. *Δεν έχουμε ανάγκη να έρθουν κάποιοι απ’έξω για να
ανάψουν φωτιές, έλεος πια! Οι καταλανοί και οι καταλανές ξέρουμε να το
κάνουμε μια χαρά. Υπάρχει μια θηριώδης κρατική βία στην αστυνομική δράση,
και επιπλέον υπάρχει μια πρόσθετη συμβολική βία στο γεγονός ότι η
καταλανική αστυνομία επιτίθεται ενάντια στους ανθρώπους. Τους “δικούς της”
ανθρώπους. Υπάρχει βία στον τύπο, συμβολική και δομική, όταν θέτουν εκτός
νόμου τις διαδηλώσεις, τα επεισόδια, τη νεολαία (και μέσω δηλώσεων
πολιτικών διαφόρων κομμάτων), και μια τεράστια λίστα αδικιών και προσβολών,
που συμπεριλαμβάνει, νομίζω και μια απογοήτευση για το σύστημα, που δεν
μπορούμε να αγνοήσουμε έτσι εύκολα.

Δεν ξέρω αν το κάψιμο κάδων απορριμάτων είναι κάτι στρατηγικά καλό. Αλλά
πιστεύω πως *οι άνθρωποι στην Καταλονία έχουν φερθεί πολύ καλά, έχουν
υπακούσει για πολύ καιρό τους πολιτικούς-στρατηγούς της χώρας και η
απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη.

*Επίσης πιστεύω πως έχουμε πια κουραστεί, εγώ τουλάχιστον, από την ντόπια
χαζομελοδραματική επικοινωνιακή πολιτική,
από το να παίζουν με ουσιοκρατικές ταυτότητες, με το ρομαντικό του
πράγματος, αντί να μιλήσουν καθαρά και να πούνε: κοιτάξτε, στρατηγικά αυτό
το πράγμα δεν μας βοηθάει! Προσωπικά, δεν μπορώ να δω άλλα καλέσματα για
κινητοποιήσεις γεμάτα emoticons και φράσεις τύπου “Η περιπέτεια ξεκινάει!”.
Μπορεί να φταίω εγώ, αλλά δεν μπορώ.

Η αίσθησή μου αυτές τις μέρες είναι πως η *Καταλονία της Αναγέννησης,
*με τα ποιητικά φεστιβάλ και την παραδοσιακή ισπανόφιλη αστική τάξη, με τα
τυποποιημένα σωστά καταλανικά, το ρατσισμό και τον φιλοευρωπαϊσμό της *βρέθηκε
αντιμέτωπη με την άγρια Καταλονία του εργατικού κινήματος και των κυριών*,
εκείνων των γυναικών που λέμε θείτσες και που όταν λένε “φτάνει”, σημαίνει
“φτάνει, μέχρι εδώ”. Αυτή την Καταλονία που αγαπάω πολύ.

Και που νόμιζα πως την είχαν συντρίψει, αλλά όχι: κι εγώ την είχα υποτιμήσει.

****

ΠΡΟΣΕΧΩΣ – θα επανεκδοθεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων η μπροσούρα μας
Μοβ σειρά 1: #Occupy Love – Δίκτυα αισθημάτων και επαναστάσεις

Ευτοπική Βιβλιοθήκη

Παρουσίαση του βιβλίου του Vallejo Cesar – ΠΑΚΟ ΓΙΟΥΝΚΕ

Ο σχολικός εκφοβισμός και η παρενόχληση ήδη από τη δεκαετία του 1930.

Βεβαίως, αυτό είναι το θέμα του Πάκο Γιούνκε.

Ο Πάκο Γιούνκε, ένα χωριατόπαιδο, πρωτοπηγαίνει σχολείο. Η μάνα του δουλεύει υπηρέτρια στο πλουσιόσπιτο του τοπικού μεγιστάνα Ντόριαν Γκριβ, Άγγλου διευθυντή των σιδηροδρόμων της Peruvian Corporation. Τον Πάκο τον στέλνουν σχολείο βασικά για να συνοδεύει και να ψυχαγωγεί τον Ουμπέρτο, γιο των Γκριβ. Ο Ουμπέρτο ταπεινώνει, κακομεταχειρίζεται και ασκεί βία στον Πάκο, τον μικρό υπηρέτη του μικρού αφέντη. Στη σχολική τάξη μεταφέρεται αυτούσια η σχέση αφέντη-υπηρέτη, η οποία είχε διαμορφωθεί στο πλουσιόσπιτο των Γκριβ, δηλαδή “έξω στην κοινωνία”. Πώς θα αντιδράσουν ο δάσκαλος, τα άλλα παιδιά, ο ίδιος ο Πάκο;
“Πάκο Γιούνκε”: Ένα ιδιότυπο “παιδικό αφήγημα” που έγραψε το 1931, κατά παραγγελία του εκδότη ενός περιοδικού για παιδιά και εφήβους στη Μαδρίτη, ο κορυφαίος Περουβιανός ποιητής Σέσαρ Βαγιέχο (1892-1938), ένας από τους σημαντικότερους ανανεωτές του ποιητικού λόγου τον 20ό αιώνα. Πολύ “θλιβερό για παιδικό”, κατά τον επίδοξο εκδότη του, τελικά εκδόθηκε το 1951 στο Περού. Σήμερα, το μάλλον επίκαιρο αυτό “παλαιό” αριστούργημα -μινιμαλιστικής έμπνευσης και λιτής γραφής- βρίσκεται στα σχολικά βιβλία του Περού· ξεσηκώνοντας, κατά καιρούς, πολεμικές, από δεξιά κι αριστερά, λόγω του γυμνού ρεαλισμού του, απαισιόδοξου και αδιέξοδου, όπως λένε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΥΝ ΟΙ:
Κατερίνα Δημητροπούλου, Χαράλαμπος Θεοδόσης, Μαρία Καραλή, Ντίνα Κιοσέ, Άννα Λυράκη, Νίκος Πρατσίνης (συντονιστής), Σοφία Σίμου, Σοφία Φερτάκη

Εκδόσεις των Συναδέλφων

 

Το Γερμανικό κράτος κατάσχει το βιβλίο “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα”

Καταδικάζουμε αυτή την απόφαση και απαιτούμε την επιστροφή των βιβλίων, όπως επίσης και την άρση της απαγόρευσης λειτουργίας του εκδοτικού οίκου Μεσοποταμία.

Η καμπάνια της Διεθνιστικής Κομμούνας της Ροζάβα, “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα” εξέδωσε μία ανακοίνωση, η οποία λέει ότι το Γερμανικό κράτος έκανε κατάσχεση στα βιβλία “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα”.

Το δελτίο τύπου λέει τα ακόλουθα

Ο Γερμανός Υπουργός Εσωτερικών Χορστ Σίχοφερ, στις 12 Φεβρουαρίου 2019 ανακήρυξε ως απαγορευμένη τη λειτουργία  του Κουρδικού εκδοτικού οίκου Μεσοποταμία. Η απαγόρευση επιδρά ευθέως στην οικολογική καμπάνια “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα”. 200 αντίτυπα της νέας αυτής έκδοσης κατασχέθηκαν, Ο εκδοτικός οίκος Μεσοοταμία δεν διανέμει μόνο τα βιβλία μας, αλλά και μία μεγάλη ποικιλία βιβλίων πάνω στο ζήτημα του Κουρδιστάν σε πολλές διαφορετικές γλώσσες. Τα 200 αντίτυπα του “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα” τα οποία κατασχέθηκαν, επρόκειτο να διανεμηθούν μέσω της Μεσοποταμίας. Τα βιβλία έφθασαν μόλις λίγες μέρες πριν από την αναγγελία της απαγόρευσης από το Υπουργείο Εσωτερικών και ο χώρος του εκδοτικού οίκου δέχθηκε επιδρομή και κλείστηκε. Όλα τα βιβλία και οι μπροσούρες κατασχέθηκαν.

Μέσα στους τελευταίους μήνες, το βιβλίο εκδόθηκε στην Αγγλία, Ιταλία, Ελλάδα και Γερμανία. Η Γαλλική, Σουηδική, Τουρκική, Κουρδική και Ισπανική έκδοση πρόκειται να βγει μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Με το βιβλίο προσπαθούμε να δώσουμε προοπτικές για την επίλυση οικολογικών προβλημάτων στη βόρεια Συρία και παγκοσμίως. Σε αυτό αναφερόμαστε στις θεωρίες της κοινωνικής οικολογίας του Μάρρει Μπούκτσιν και το δημοκρατικό συνομοσπονδισμό του Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

Η απαγόρευση λειτουργίας του εκδοτικού οίκου και η κατάσχεση του υλικού επηρεάζει άμεσα την εργασία μας. Καταδικάζουμε αυτή την απόφαση και απαιτούμε την επιστροφή των βιβλίων, όπως επίσης και την άρση της απαγόρευσης για τον εκδοτικό οίκο Μεσοποταμία. Το κλείσιμο της Μεσοποταμίας είναι μία επίθεση στης ελευθερία της σκέψης και του λόγου. Η απαγόρευση είναι μία προσπάθεια να καταπνίξει τη συζήτηση για την εγκαθίδρυση της αυτοοργάνωσης στη βόρεια και ανατολική Συρία και την προοπτική για την επίλυση της κρίσης στη Μέση Ανατολή. Η εξάπλωση της ιδέας μιας έμφυλα απελευθερωμένης, οικολογικής και δημοκρατικής κοινωνίας δεν πρόκειται να παρεμποδιστεί από απαγορεύσεις και λογοκρισίες επειδή ήδη σήμερα αυτές οι ιδέες είναι πηγή έμπνευσης και ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπους παγκοσμίως. Θα συνεχίσουμε την εργασία μας παρά αυτές τις πράξεις και με ακόμα υψηλότερο κίνητρο. Ειδικότερα κάτω από αυτές τις συνθήκες, καλούμε τον καθένα να διαβάσει και να διαδώσει την καινούργια μας έκδοση “Να ξανακάνουμε πράσινη τη Ροζάβα” και όλα τα άλλα κείμενα που επηρεάστηκαν από την απαγόρευση.

Η κριτική του συστήματος, το οποίο καθημερινά σκλαβώνει δισεκατομμύρια ανθρώπους και οδηγεί στην καταστροφή των φυσικών πόρων, παραμένει νομιμοποιημένη, και σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Make Rojava Green Again

Internationalist Commune of Rojava

μετάφραση: Ευτοπική Βιβλιοθήκη

Αθήνα, Μάρτης 2019

 

 

 

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΣΙΝΗ ΤΗ ΡΟΖΑΒΑ, από τις εκδόσεις Ευτοπία

Διεθνιστική Κομμούνα της Ροζάβα – ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΣΙΝΗ ΤΗ ΡΟΖΑΒΑ

Πρόλογος: Debbie Bookchin

Η ΡΟΖΑΒΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ, ΑΛΛΑ ΕΜΕΙΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗ Ροζάβα ακόμη περισσότερο. Χρειαζόμαστε ελπίδα, πίστη, έμπνευση και νέες προοπτικές σε έναν συλλογικό αγώνα ενάντια στην καταπίεση. Ενώ στον δυτικό κόσμο το εξουσιαστικό κράτος και τα δεξιά κινήματα γιορτάζουν την επιστροφή τους, στην περιφέρεια τα τέως αστέρια του νεοφιλελευθερισμού ήδη βαδίζουν προς τον ανοικτό φασισμό. Ο Τραμπ, ο Ερντογάν και ο Πούτιν βγάζουν τις τελευταίες μάσκες της δημοκρατίας. Αντιμέτωπα με αυτές τις εξελίξεις, τα περισσότερα επαναστατικά κινήματα παραμένουν αδύναμα. Περιθωριοποιημένα και δίχως προοπτική, διασκορπισμένα και αποξενωμένα – ο μοναδικός ρόλος που τους αφήνει το σύστημα είναι να παρατηρούν και να κριτικάρουν. Η Ροζάβα μάς δείχνει έναν τρόπο να υπερβούμε αυτή την παθητικότητα: το να μάθουμε από το κουρδικό κίνημα σημαίνει να οργανωθούμε και να εξαπλώσουμε την επανάσταση.

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Η μετάφραση του βιβλίου έγινε από μέλη της ανταλλακτικής κοινότητας Ηρακλείου “Το Κουκί”.

Τα έξοδα για την παρούσα έκδοση καλύφθηκαν από τον ολοκληρωμένο Συνεταιρισμό Ηρακλείου (ΟΣΗ), την Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου (ΑΔΡΕ) και τις εκδόσεις Ευτοπία.

Όλα τα ΕΣΟΔΑ θα διατεθούν στη Διεθνιστική Κομμούνα της Ροζάβα και στην Ακαδημία sehid Helin Qerecox.

Kεντρική διάθεση – Ευτοπική Βιβλιοθήκη, Θηβών 353 (2ος όροφος), Αιγάλεω

Εκδόσεις Ευτοπία