Γράμμα συντρόφου από την Ιταλία (25/3/2020)

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί γράμμα ενός συντρόφου από την Ιταλία, γραμμένο το πρωί της 25ης Μαρτίου 2020. Στο γράμμα αυτό, ο σύντροφος περιγράφει περιληπτικά τη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί εκεί και τις απειλές που εγκυμονούνται εκεί για τις όποιες κοινωνικές ελευθερίες υπάρχουν. Αξίζει να διαβαστεί.

Σχετικά με την κατάσταση στην Ιταλία:

Αντιμετωπίζουμε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση. Ακόμη και ως κίνημα, είμαστε αποπροσανατολισμένοι.

Η θετικότητα[-επιθετικότητα] του ιού διαφέρει από περιοχή σε περιοχή. Η Βόρεια Ιταλία έχει πληγεί πολύ περισσότερο. Έχουμε όλοι από κάποιον που έχει προσβληθεί, φίλοι, συγγενείς, σύντροφοι. Όλοι έχουμε κάποιον άρρωστο ή, στη χειρότερη περίπτωση, νεκρό.

Τα μέτρα που ελήφθησαν για τη διαχείριση του ιού ήταν λάθος στην αρχή και, τα νοσοκομεία από χώρους σωτηρίας έγιναν η κινητήρια δύναμη της επιδημίας.

Και τώρα η επιδημία αναμένεται να μετακινηθεί νότια, όπου τα νοσοκομεία εκεί είναι ανεπαρκή ακόμη και σε κανονικές συνθήκες. Μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί σε έκτακτες καταστάσεις.

Τώρα η κυβέρνηση και οι ειδικοί μας λένε ότι η μόνη λύση είναι η ολική απομόνωση. Αυτό συνεπάγεται την αναστολή όλων των κοινωνικών (φυσικών) σχέσεων και την εγκατάλειψη όλων των κοινωνικά ευάλωτων (άστεγοι, φυλακισμένοι, παράνομοι μετανάστες, γυναίκες με βίαιες οικογενειακές συνθήκες …).

Η απομόνωση έχει επίσης ισχυρές ταξικές συνέπειες. Εκείνοι που μπορούν να αντέξουν οικονομικά τις ενεργές συσκευές, τις συνδέσεις στο internet, τους κήπους και τις βεράντες, τα μεγάλα σπίτια δηλαδή, βιώνουν τις συνθήκες περιορισμού καλύτερα.

Την ιδία στιγμή τα αφεντικά δεν θέλουν τη διακοπή των παραγωγικών μονάδων, κάτι που θα τους έκανε να χάσουν χρήματα. Δεν θέλουν να κλείσουν αρκετές παραγωγικές δραστηριότητες. Οι Απεργίες αναμένονται να γίνουν σήμερα και αύριο στο βορρά. Οι εργαζόμενοι ζητούν ασφάλεια υγείας.

Η κυβέρνηση συνεχίζει να εισάγει μέρα με τη μέρα μέτρα που περιορίζουν την ελευθερία όλων. Κύρια στοιχεία είναι οι ποινές σε όσους δεν σέβονται τους περιορισμούς και η δημιουργία ισχυρής συναίνεσης για τον κοινωνικό έλεγχο. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού απαιτεί τη χρήση του στρατού για τον απόλυτο έλεγχο της επικράτειας. Είναι δύσκολο να καθοριστεί η ισορροπία μεταξύ της ατομικής ελευθερίας και της ανάγκης να προστατευθεί η συλλογική ευημερία.

Συνεχίζουμε να καταγγέλλουμε τον κίνδυνο όλων αυτών των μέτρων. Αλλά, πραγματικά, έχουμε λίγα εργαλεία για να επηρεάσουμε τις καταστάσεις. Οι σύντροφοι ασχολούνται με αυθόρμητες ομάδες Αλληλεγγύης και με το εθνικό σύστημα υγείας. Συνεχίζουμε με τη δημοσίευση της εφημερίδας Umanità Nova, αλλά οι τοπικές δραστηριότητες αναστέλλονται.

Κείμενο του Συντρόφου Ν.Κ. για τη συγκυρία

Σύντροφοι και συντρόφισσες ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνει.
Μη γελαστούμε να θεωρήσουμε και να κρίνουμε τα σημερινά μέτρα με βάση τον υπαρκτό κίνδυνο.

Είναι απλώς η έναρξη μιας διαδικασίας διάλυσης των κοινωνικών θεσμών προστασίας της εργασίας αλλά και της υγείας του συνόλου σχεδόν του πληθυσμού αλλά και εμπέδωσης του φαινομένου του μαζικού φόβου.

Με πρόσχημα έναν επικίνδυνο επισκέπτη-ιό, οι υπερεθνικές εξουσίες εξαπολύουν ένα νέο είδος πλανητικών πολέμων, αυτό των βιολογικών.

Υπαρκτοί κίνδυνοι λόγω καταστροφικής επίδρασης του ανθρώπου στον πλανήτη χρησιμοποιούνται για τη διασπορά μαζικού φόβου στον πληθυσμό και στη συνέχεια για την εκθεμελίωση όσων κοινωνικών κατακτήσεων εμποδίζουν την αναπαραγωγή κέρδους και εξουσίας.

Στο κέντρο όλων ο έλεγχος της υγείας και της διατροφής.

Η μόνη απάντηση σ αυτό το εφιαλτικό σενάριο είναι η αντιμετώπιση του μαζικού φόβου και αυτό δε μπορεί να γίνει παρά μόνο συλλογικά.

Απαραίτητη προϋπόθεση γι αυτό όμως είναι η διατροφική αυτοδυναμία του πληθυσμού, κάτι που δε μπορεί να υπάρξει παρά μόνο σε καθεστώς δημοκρατικής αυτονομίας. Η προσπάθειά μας από εδώ και πέρα πρέπει να είναι σ αυτή την κατεύθυνση.

Περισσότερες δομές, περισσότεροι χώροι, περισσότερα δίκτυα και διεύρυνση των αναγκών που θα καλύπτονται πέρα και έξω από την ασκούμενη κερδοσκοπική εμπορευματική κυκλοφορία.

Ταυτόχρονα με την Αντίσταση στο κοινωνικό πεδίο,
να εμβαθύνουμε στη Δημιουργία.

Με συγκεκριμένα ορατά βήματα που θα ξεκινούν
εδώ και θα απλώνονται στο μέλλον.

Κείμενο – γράμμα φίλης που ζει στην Καταλονία προς τις συναδέλφισσές της, δασκάλες σε ένα μικρό δημοτικό σχολείο

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα γράμμα φίλης που ζει στην Καταλονία προς τις συναδέλφισσές της, δασκάλες σε ένα μικρό δημοτικό σχολείο.

Φίλες και συναδέλφισσες γεια σας,

Σας γράφω από την πιο τρομακτική μοναξιά, για να σας πω κάποια πράγματα που δεν είναι αυτά που λέγονται συνήθως αυτές τις μέρες. Δεν είναι γλυκά, δεν είναι αισιόδοξα, δεν χαϊδεύουν, δεν καθησυχάζουν, δεν παρηγορούν. Μάλλον είναι ο ενοχλητικός αντίλογος σε ένα σύστημα αξιών που σήμερα προωθείται ως αλληλέγγυο, υπεύθυνο και ένα σωρό άλλα επίθετα που για μένα έχουν μια έννοια τελείως διαφορετική από αυτή που τους δίνουν οι αρχές και η κοινωνία γενικότερα αυτές τις ζοφερές μέρες. Αυτή τη φορά, πραγματικά λυπάμαι που είμαι η αντιφρονούσα. Σας το ορκίζομαι. Θα μου άρεσε να μη νιώθω τόσο μόνη μου μ’ αυτές τις σκέψεις και γι αυτό ακριβώς τις μοιράζομαι μαζί σας. Δεν σας ζητάω να συμφωνήσετε, μόνο σας ζητάω να με ακούσετε και -αν γίνεται- με λίγο ανοιχτό μυαλό, επειδή μάλλον δεν θα σας αρέσουν, θα σας κάνουν να νιώσετε άβολα, μπορεί να σας ενοχλήσουν, ακόμη και να σας θυμώσουν. Στην τελική, ποια είμαι εγώ για να σας πω πώς πρέπει να σκέφτεστε αυτές τις σκοτεινές στιγμές; Μόνο σας λέω πως κι εγώ έτσι νιώθω: άβολα, ενοχλημένη, αλλά και μόνη και ηττημένη σε μια μάχη που δεν μπόρεσα καν να δώσω.

Τι θέλω να πω: Αυτές τις μέρες, με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό εκατομμυρίων υγιών ανθρώπων στα σπίτια τους, με τα ΜΜΕ να μας βομβαρδίζουν με συμβουλές-οδηγίες για να παραμείνουμε στο σπίτι, τα εμμονικά hastags “εγώ μένω σπίτι”, τον στρατό και την αστυνομία που “ξαγρυπνούν” για την υγεία, την ασφάλειά μας και την τήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας, τον ανυπόφορο κοινωνικό έλεγχο που εκφράζεται με τις αποδοκιμαστικές ματιές και τις προσβολές των γειτόνων όταν βλέπουν να ξεμυτίζουν παιδιά στο δρόμο, την αυταρέσκεια του ότι είμαστε τόσο μα τόσο “πολιτισμένοι”, την ιδέα πως οποιαδήποτε άποψη που αμφισβητεί την μοναδική αλήθεια των δεδομένων που μας διοχετεύουν είναι απολύτως αντικοινωνική και αντιαλληλέγγυα, την ταχύτητα με την οποία κλείνουν σύνορα, την ματιά προς τον Άλλο ως απειλή, το φόβο που κυριαρχεί, τα drones που ουρλιάζουν στον ουρανό της Μαδρίτης “Πρέπει να παραμείνετε μέσα στο σπίτι!”, τα περιπολικά με τα μεγάφωνα που γυροφέρνουν στις γειτονιές μας και απειλούν με πρόστιμα όποιον βγει αδικαιολόγητα, τους μπάτσους με πολιτικά που κυνηγάνε πιτσιρικάδες που -ευτυχώς- ακόμη συναντιούνται σε κάτι εγκαταλελειμμένα γιαπιά, τα γεμάτα μίσος σχόλια αντιπροσώπων αντίπαλων γειτονικών εθνοτήτων σχετικά με το ποιος έχει περισσότερο δικαίωμα στις αποστειρωμένες μάσκες που αρχίζουν να εκλείπουν απ’ όλη τη χώρα, τον παράλογο ανταγωνισμό ανάμεσα στους πολιτικούς για το ποιος θα δώσει τις πιο αυταρχικές και αυθαίρετες διαταγές, την υποκρισία εκείνων που διατάζουν εγκλεισμό στο σπίτι για τους μισούς εργαζόμενους, στέλνοντας τους άλλους μισούς -το πρεκαριάτο, φυσικά- στη δουλειά (και κατόπιν στην ανεργία, πάλι), όλα αυτά φτιάχνουν ένα σκηνικό βγαλμένο από την πιο ζοφερή επιστημονική φαντασία…

Μόλις πριν από δυο εβδομάδες θα έμοιαζε μια άσκηση ολοκληρωτισμού και απαράδεκτης τυραννίας. Και τώρα κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανείς! Τι συνέβη στην κριτική σκέψη; Τι μας συνέβη; Γιατί μας πούλησαν τόσο εύκολα ως κοινωνικά υπεύθυνη και αλληλέγγυα στάση την ακριτική απομόνωση όλων μας; Η αλληλεγγύη δεν προέρχεται ποτέ από κανένα κράτος, φίλες μου. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί ποτέ να είναι αποτέλεσμα διαταγμάτων. Το λέει και το σύνθημα. Κανένα κράτος δεν θα μας απελευθερώσει. Η αλληλεγγύη γεννιέται από τους λαούς, δεν επιβάλλεται με πρόστιμα. Εδώ και τώρα αυτό που κάνουμε είναι απλώς να υπακούουμε (λόγω παράλογου φόβου, κομφορμισμού, άγνοιας, παραιτημένης αποδοχής) και δεν βλέπω πώς αυτό μπορεί να είναι μια πράξη αλληλεγγύης. Λυπάμαι πολύ, τόσο που με πονάει, αλλά το να βγαίνουμε στις ταράτσες και να τραγουδάμε ή να χειροκροτάμε το ιατρικό προσωπικό μπορεί να μας δώσει μια παρηγοριά, αλλά δεν αποτελεί πράξη αντίστασης. Έχουμε παραιτηθεί απέναντι στη ματαιότητα μιας πραγματικότητας που μας διαφεύγει, απλώς και μόνο επειδή μας διέταξαν να το κάνουμε και μας έπεισαν για την χρησιμότητα των διαταγών τους.

Κι όμως, η πανδημία του κορωνοϊού, όπως τελικά και όλα σε αυτή τη ζωή πολύ φοβάμαι, είναι ένα ιδεολογικό ζήτημα. Ούτε εγώ, ούτε εσείς έχουμε τα αντικειμενικά δεδομένα για να αντιπαρατεθούμε εδώ πάνω στην ύπαρξή και την επικινδυνότητά του. Δεν τα έχουν ούτε οι γιατροί, ούτε το ιατρικό προσωπικό, ούτε κανείς. Η ερμηνεία των δεδομένων είναι υποκειμενική, ξεκάθαρα ιδεολογική. Όποιος θέλει να ψάξει λίγο κάτω από την επιφάνεια μπορεί να βρει ενδιαφέροντα δεδομένα, αλλά τώρα δεν θα κάνω κάτι τέτοιο. Δεν θέλω να σας πείσω για τίποτα. Μόνο θέλω να σας ζητήσω ένα πράγμα: Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην αφήσετε τα παιδιά σας να θεωρήσουν φυσιολογική αυτή την κατάσταση, μην τα αφήσετε να πιστέψουν πως αλληλεγγύη σημαίνει να βλέπεις τον Άλλο ως ένα κίνδυνο, μην τα αφήσετε να χάσουν την ικανότητα να ρωτούν, να αντιδρούν, να αντιστέκονται… Έχουμε μετατραπεί όλες σε ένα Ρομπέρτο Μπενίνι στο “Η Ζωή είναι Ωραία”, προσπαθώντας να κρύψουμε τον τρόμο ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης από τα παιδιά και τους μαθητές μας. Αλλά ο τρόμος δεν παύει να υπάρχει επειδή εμείς φτιάχνουμε συνταγές για κουλουράκια, βλέπουμε tutorials για ζούμπα ή ζωγραφίζουμε αισιόδοξα ουράνια τόξα μαζί τους. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που νιώθω εγώ: να βασανίζομαι, υποταγμένη ενάντια στη θέλησή μου, ενώ ράβω κουκλάκια ή παίζω επιτραπέζια με την κόρη μου.

Επειδή ο τρόμος, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ο κορωνοϊός, είναι ο ολοκληρωτισμός και η απάθεια με την οποία τον αποδεχτήκαμε, το δηλητήριο της υποταγής, που δηλητηριάζει τον αέρα πολύ περισσότερο απ’ ότι τα μολυσματικά σταγονίδια του βήχα ενός παιδιού, ύποπτου φορέα ποιος – ξέρει – ποιού – άόρατου – θανατηφόρου – κινδύνου. Αν τόσα εκατομμύρια άτομα είπαμε τόσο γρήγορα “αμήν” σε μια κατάσταση τόσο λίγο διαφανή, αν αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας λένε χωρίς κανένα αντανακλαστικό κριτικής σκέψης, αν η μόνη πράξη αντίστασης που μας επιτρέπουμε είναι να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ περισσότερες φορές απ’ όσες πραγματικά χρειαζόμαστε, σημαίνει πως ζούμε σε μια κοινωνία πολύ πιο υποταγμένη και άβουλη απ ’ότι πίστευα. Και πως το μέλλον φαίνεται πολύ μαύρο. Από τώρα σκέφτομαι την επόμενη κατάσταση συναγερμού. Επειδή θα υπάρξει κι άλλη. Σίγουρα… Κι αυτή η σκέψη μου είναι αβάσταχτη. Ένας εφιάλτης που δεν μπορώ να αποδιώξω. Η ζωή δεν είναι αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, παιδιά… Είναι κάτι άλλο. Δεν μπορούμε να το ξεχνάμε αυτό. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Πριν πολλά χρόνια, το 1995 ήταν, πέθανε ένας φίλος στην Αθήνα, από AIDS. Ήταν ένα από τα πρώτα θύματα αυτής της αρρώστιας κι ένας ακτιβιστής ενάντια στην απομόνωση, την κουλτούρα του φόβου και της απόρριψης προς τους φορείς εκείνου του θανατηφόρου και στιγματιστικού ιού. Ακόμη έχω μια μπλούζα από τότε που λέει:

ΧΑΔΙΑ, ΦΙΛΙΑ, ΑΓΚΑΛΙΕΣ: ΤΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ AIDS.

Μ’ αυτό το σύνθημα σας αφήνω.

Αρετή.

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ – ΤΟ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

Από την αρχή της πανδημίας του κορονοϊού στη χώρα, φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι ο διατροφικός, διαμετακομιστικός, ενεργειακός και υγειονομικός τομέας καθίστανται κομβικοί τομείς για την επιβίωση μιας κοινωνίας σε έκτακτες καταστάσεις.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι οι δημόσιες υπηρεσίες μιας οργανωμένης πολιτείας και όχι οι ιδιωτικές εταιρίες μπορούν να σηκώσουν το βάρος μιας τέτοιας κατάστασης.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι η διαρκής υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών από το κράτος, με βασικούς τομείς της ζωής να αποτελούν άλλο ένα επιχειρηματικό πεδίο της νεοφιλελεύθερης αγοράς, είναι σε πλήρως αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της εξυπηρέτησης των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας και ιδιαίτερα της κοινωνικής βάσης.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο, ότι οι αξίες της προσφοράς, της προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης είναι εκείνες που μπορούν να κρατήσουν μια κοινωνία όρθια, όχι μόνο βιολογικά αλλά και ηθικά και ψυχικά. Το παράδειγμα των υγειονομικών υπηρεσιών, των υπαλλήλων στην καθαριότητα και πολλών άλλων τομέων στο σήμερα είναι ξεκάθαρο.
Φάνηκε και φαίνεται όλο και περισσότερο ότι το στοίβαγμα των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις και όχι μια πιο αποκεντρωμένη και οικολογικά ισορροπημένη πληθυσμιακή κατανομή –ακόμα και σε μια χώρα με μεγάλο ποσοστό έκτασης σε ορεινές, ημιορεινές και νησιωτικές περιοχές- είναι μία βασική παράμετρος ταχύτατης διάδοσης μιας ασθένειας ώστε να καταστεί πανδημία.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι ένας πλανήτης που τείνει, με την εξέλιξη της τεχνολογίας, να εκμηδενίσει τις αποστάσεις με τα αεροπορικά μίλια, καθίσταται μια μεγάλη φυλακή για τεράστιους πληθυσμούς εξαιτίας της ταχύτατης μετάδοσης μιας πανδημίας.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι όσο κι αν εξελίσσεται η βιοτεχνολογία και η βιοϊατρική, οι υγειονομικοί κίνδυνοι θα συνεχίσουν να υπάρχουν αν οι συνθήκες με τις οποίες είναι οργανωμένες οι σύγχρονες κοινωνίες επιτρέπουν την ταχεία μετάδοση μιας ασθένειας στους συσσωρευμένους πληθυσμούς και από επικράτεια σε επικράτεια.
Φάνηκε και θα φαίνεται όλο και περισσότερο ότι η μισθωτή δουλεία είναι μια συνθήκη απόλυτου εξαναγκασμού, κατά την οποία, σε κρίσιμες στιγμές, οι αφέντες θα κοιτάξουν τη δική τους τσέπη και τη δική τους επιβίωση, οδηγώντας στην ανέχεια και την ανεργία τους μισθωτούς σκλάβους.
Θα καταφέρει το κράτος να αντιμετωπίσει αυτή την κρίση;
Ποιο θα είναι το τοπίο σε όλους τους τομείς της ζωής –ειδικά στον εργασιακό/οικονομικό– που διαμορφώνεται κάθε μέρα αλλά και μετά την πάροδο αυτής της πανδημίας; Πόσο τα μέτρα πειθάρχησης των πληθυσμών που επιβάλλονται θα επιτρέψουν στα κράτη την ακόμα πιο έντονη εμπέδωση και την παραμονή μιας ακόμα μεγαλύτερης αστυνομοκρατίας στους δρόμους των πόλεων; Πόσο θα επηρεαστεί η καθεμία και ο καθένας μας από την κλεισούρα και την οικονομική δυστοκία μετά από έναν-δύο μήνες;
Θα καταφέρει η κοινωνία ν’ αντιμετωπίσει αυτή την κρίση;
Δεν θα αρκεστούμε να μείνουμε με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας απλά το πότε θα περάσει και το τί θα κατακάτσει στο τέλος. Εδώ και τώρα, κάθε μέρα, θα προχωρήσουμε επιθετικά στη διαμόρφωση αυτών των μορφών αυτοοργάνωσης και κοινωνικού συνδικαλισμού που θα έπρεπε πολύ περισσότερο να έχουμε αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Όλα αυτά που είκοσι χρόνια τώρα εκφράσαμε και εκφράζουμε μέσα από την όποια δυναμική έχει η δραστηριοποίησή μας, θα πρέπει όχι πια να βαδίζουν αλλά να τρέξουν. Καλούμε τις φίλες και τους φίλους μας να τα κάνουμε λοιπόν να τρέξουν.
Κάθε μέρα, τώρα από το σπίτι μας, από τη μικρή μας παρέα, από τους συντροφικούς και γειτονικούς μας δεσμούς, να διαμορφώσουμε εδώ και τώρα ένα σχέδιο για τη διαμόρφωση μορφών οργάνωσης με γνώμονες, από τη μία πλευρά, την αποκέντρωση, την κοινοτικοποίηση, τη διατροφική αυτοδυναμία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Από την άλλη πλευρά, την κοινωνική/λαϊκή αυτοάμυνα και τον μαχητικό κοινωνικό συνδικαλισμό.
Οι πραγματικές ανάγκες και οι αληθινές κοινωνικές αξίες βρίσκονται μπροστά μας πλέον γυμνές και καθαρές όσο κι αν το κράτος προσπαθήσει να τις μακιγιάρει παριστάνοντας από τα καθεστωτικά μέσα «ενημέρωσης» τον προαγωγό τους.
Ο κύκλος της Ευτοπίας, μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα, θα βοηθήσει όσο μπορεί στη διαμόρφωση και πραγμάτωση ενός τέτοιου σχεδίου για ν’ αντιμετωπίσουμε το ζόφο και την ανέχεια, με συλλογικούς και κοινοτικούς όρους.
Καμία ιδέα δεν έχει αξία αν μέσα στους επόμενους μήνες δεν μετουσιωθεί σε πράξη και δράση. Και καμία ιδέα δεν μπορεί να επιζήσει κοινωνικά αν δεν «επιμολυνθεί» και δεν επιβιώσει μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα και όχι μένοντας μέσα στα κείμενα, τις αφίσες ή τα κεφάλια αυτών που την έχουν.
Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη αυτοδιαφήμιση των όσων κάνουμε. Πολύ περισσότερο, δεν χρειάζεται περισσότερη διαφήμιση των όσων πράττουμε σε σχέση με την ίδια τους την πραγματική αξία, όπως είθισται να συμβαίνει έως σήμερα με όλες τις δράσεις που γίνονται. Χρειάζεται κάθε μέρα να γίνονται συγκεκριμένα και πρακτικά βήματα και σαν ένας αθόρυβος αντι-ιός να καταλάβουμε πραγματικές και όχι φαντασιακές, εκτεταμένες και όχι αδύναμες, διάσπαρτες και ουσιαστικά ασύνδετες μεταξύ τους θέσεις μάχης.
Στηρίζουμε τις προσπάθειες των ανθρώπων που εργάζονται στον τομέα της υγείας ακούγοντας τις οδηγίες τους. Οργανώνουμε εδώ και τώρα δίκτυα αλληλοβοήθειας σε επίπεδο γειτονιάς/δήμων και δεν περιμένουμε από το κράτος «να δώσει τη λύση» σε όλα γιατί δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί. Διαμορφώνουμε άμεσα μορφές οργάνωσης που τονώνουν και το πρακτικό περιεχόμενο αλλά και το αίσθημα της κοινωνικής και διατροφικής αυτοδυναμίας, οργανώνουμε πυρήνες κοινωνικής/λαϊκής αυτοάμυνας για να μην επιτρέψουμε καμία άλωση της αξιοπρέπειάς μας σε κοινωνικό και εργασιακό επίπεδο.
Γη και Ελευθερία.

Κύκλος της Ευτοπίας

20/3/2020

eutopia.gr        eutopiclibrary.espivblogs.net

Αναστολή λειτουργίας μέχρι τέλη Μάρτη (γι’ αρχή)

Η Διαχειριστική Συνέλευση της Ευτοπικής Βιβλιοθήκης με βαθύ αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και στην προσπάθεια να συμβάλλει στην όσο το δυνατό μικρότερη διάδοση του κορονοϊού COVID-19, ανακοινώνει την αναστολή της λειτουργίας της μέχρι τέλη Μάρτη.

Και μιας κ θα μείνουμε σπίτι, διαβάζουμε κανα βιβλίο και
(αυτο)οργανωνόμαστε για τις δύσκολες μέρες που θαρθουν..

Ψυχραιμία – Υπεθυνότητα – Ενημέρωση – Αλληλεγγύη !!!

Ευτοπική Βιβλιοθήκη, Κυριακή 15 Μάρτη 2020